Ich bin Zypriot Ritter
Bir buçuk aylık 3. Almanya macerasının sonlarına yaklaşıyoruz, bizi bekleyen İstanbulda geçecek bir haftanın sonrasında Evim Kıbrıs varış noktam. Çocukken köyüm okadar büyük gibiydi ki köyün bir ucundan diğerine bisikletle gitmek bitmek bilmez bir yolculuk gibiydi.
Büyüdük, büyüdük ama büyürken kirlenen tek şey çamurda koştuğumuz ayakkabılarımız olmadı. Hayat hepimizin üstüne çıkmak bilmeyen bir katran fırlattı, çıkarmak için her çitilediğimizde her ovuşturduğumuzda daha da kirlettik üstümüzü.
Heni benim gençliğim nerde diye bağırmak istesemde sesim çıkmıyor, cehennem sıcağında kapı pencereyi açıp televizyonun karşısında atari oynadıgım günlerimi herşeyden çok özlüyorum.
Bu gece özel çalmasını istediğim tek şarkı var.
Duman – Kırmış Kalbini
