nE?
Boş vermişliklerim var benim.
Buz gibi donmuş parmaklarımla tutunmaya çalıştığım dalların çatırdayışlarına aldırış etmemezliklerim var.
İmkaansız umutların peşinde koşarken düşmekten kanlar içinde kalmış dizlerim,
parçalanmış kalbimi birlikte tutmaya çalışırken sürdüğüm tutkalın kokusu var.
Hep ben mi nereye konması gerektiğini bilmeyen sinektim ?
Buz gibi soğukta beklerken sarıldığım umut dolu defterim mi beni sürükledi bu hayallere.
İnandığım masallar mı yanlıştı ? Hepsi mi gerçekten uzaktaydı tutabilecek kadar yakın olduğumu hissettiğim halde.
Bence en kötüsü uyurken uyandığım kabusların devam ediyor olduğunu görmek.
Bitmesini istemediğimiz şeyler hızlıca tükenirken neden bitmesini istediklerimizin sonu yok?
Cevabı belki özel-göreliliğin, Quantum fiziğinin de ötesinde bir yerlerde.
Belkide tam tersi, cevap hep yanımızda burnumuzun dibinde.
